İki çocukla hayat gerçekten daha zor. Bugün kısa bir süreliğine de olsa kızımla iki buçuk yaşındaki yeğenime aynı anda bakmak durumunda kaldım. Bir kızıma bir yeğenime koştururken iki çocuklu annenelerinin işlerinin ne kadar zor olduğunu düşündüm. Annelerin bir yardımcıları olmadan hem çocuklara bakıp hem ev işlerini yapıp bir de kendilerine zaman ayırmaları gerçekten çok zor. Ailelerinin yanında oturan hanımlar gerçekten çok şanslılar. Akrabalar çocukları sadece sevseler bile bu sırada annenin ev işlerine ya da kendine zaman ayırması mümkün olabiliyor.

Hani derler ya anneler çocukları doyunca doyar diye gerçekten de öyleymiş. Onun karnı doysun diye hiç problem etmeden kendi öğünümü atlayabiliyorum(tabii sonradan telafi etmek koşuluyla ne de olsa onun doyması benim doymama bağlı)Kızımı yıkadığımızda sanki ben yıkanmışım gibi ferahlıyorum. Eskiden uykum bölündüğünde kıyametleri koparırdım. Sinirden ağladığımı bilirim, tekrar uyuyamadım diye. Şimdiyse bu hiç problem değil. Bebeğim yeter ki rahat karnı doymuş uyusun. Ben geceyi uyumadan da geçirebilirim. Allah annelere öyle bir duygu veriyor ki, Normalde sorun edilecek, şikayet edilecek bir sürü şeyi güle oynaya yapıyorsunuz.

Zehra'nın huyları her geçen gün değişiyor. Geçtiğimiz haftayı gaz sancılarıyla kıvranarak geçirdik. En azından ben öyle zannettim. Zehra öğleden sonraları sürekli ağlıyor, uyumak istemiyordu. Ben de bu durumu gazlı bir bebek olmasına bağlayıp, gazını gidermek için çareler arayıp durdum. Halbuki problemin hepsi gazdan kaynaklanmıyormuş. Problem uyuyamamakmış. Ben Zehra'yı çoğunlukla kucağımda yada yanına yatarak uyuttum şimdiye kadar. Ama 4. ay itibariyle kızım artık kucağımda iki büklüm değil, ayakta sallanarak uyumak istiyor. Geçtiğimiz hafta onca sancıdan sonra(!) çaresizce ayağıma yatırdım. Zira başka denemediğim yöntem kalmamıştı. Ayakta sallamaya karşı çıkmış olsam da eğer o bu şekilde rahat edecekse neden olmasın!

Merhaba,
3,5 aylık bebeğimle çiçeği burnunda bir anneyim. Her gün o kadar çok duygu ve olay yaşıyorum ki birileriyle paylaşmak istedim.
Aslında bebek bakımı konusunda tecrübeli olduğumu düşünerek (kuzenlerimden ötürü) bebek sahibi olmanın çok da zor bir şey olmadığını düşünmüştüm hep. Hatta uflayıp puflayan yeni anneleri de hor görmüşlüğüm vardır. Kendi başıma geldiğinde ise halim tam anlamıyla haraptı:) Hem de yanımda 24 saat destek olan annem, babam, eşim ve kayınvalidem olmasına rağmen. Bir dakika bile bebeği bırakamıyor bazen saatlerce bebek kucağımda oturup kalıyordum. Bu durumun becerikli olmakla ilgisinin olmadığını çok kısa zamanda anladım. Annelik özellikle de ilk etapta çok zorluyor insanı. Sonra neler olacağını ise yaşadıkça göreceğiz:)