Gençliğimden beri ( malum artık çok yaşlandım:p) hep bir kadın çalışmalı mı çalışmayıp çocuğuna mı bakmalı sorularını kendime sorup durdum. Çalışan kadın çocuğuna bakamayacaktı, çalışmayan ise evde oturarak ve hergün aynı işleri yaparak kendini harcayacaktı. Bu ikilemden beni bir süredir takip ettiğim pedagog Adem Güneş kurtardı. Ebeveyn-çocuk arasındaki ilişkiye çocuk tarafından bakmayı öğretti bana. Bir anne çalışmalı mı sorusunun cevabı artık net benim için: Çocuklar 4 yaşına gelene yani duygusal olarak anneden ayrılmaya hazır olana kadar çalışmamalı. Eğer bu çok mümkün değilse en azından 2 yaşa kadar çocuğumuzla ilgilenmek için evde olmalıyız. Çünkü bebekler fiziken doğmuş olsalar bile 2 yaşına kadar ruhen hala anneye bağımlı oluyorlarmış.
Evde oturduğumuzda harcanmış mı oluyoruz peki? Dünyanın en değerli varlığı olan insanı yetiştirmek için geçen zaman bence en güzel geçen zamandır. Böyle bir durumda çalışmak daha boş değil mi?
Peki sen bunun uygulayabilecek misin diye sorarsanız, kısmen "evet" derim. Zehram bir yaşına gelene kadar onunla bir dakika bile ayrılmayı düşünmüyorum(Allah ayırmasın). Ama sonrasında okuluma dönmem gerekiyor. Etrafımda okula pek uğramadan okul bitirenler var. Bakalım ben ikinci üniversiteyi böyle bitirebilecek miyim?
İnsan yetiştirmek bir sanat olarak kabul edlmeli. Toplumun nitelikli ve sağlıklı olması nitelikli insan yetiştirmekle mümkündür. Nitelikli insan yetiştirmenin ilk ve en önemli adımı ise ruh ve beden sağlığı iyi bebekler/çocuklar yetiştirmek olarak kabul edilmelidir. Sonuç olarak düşüncelerine ben de gönülden katılıyorum. Zehracığımın da annesiyle (tabiiki babasıyla da) birlikte sağlıklı büyümesini diliyorum.
ReplyDeleteKesinlikle harcanmış olmuyor bence..., hatta belki de dünyanın en güzel(aynı zamanda da en zor) işi, uğraşı, emeği, bence bir şekilde de ibadeti :) Minik lokum çok şanslı böyle bilinçli, sevgi dolu, akıllı bir annesi olduğu için, seviyorum sizi...
ReplyDelete